کد مطلب:245561 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:343
سخنان امام جواد
1- الثقة بالله تعالی ثمن لكل غال و سلم الی كل عال»؛ [1] اعتماد به خداوند بهای هر چیز گران و نردبان صعود به سوی هر چیز بلندی است.
2- «ایاك و مصاحبة الشریر، فانه كالسیف المسلول، یحسن منظره و یقبح آثاره؛ [2] از همنشینی با بدسیرتان بپرهیز. زیرا او به شمشیر كشیده می ماند كه منظرش نیكو و آثارش زشت است.
[ صفحه 166]
3- «المؤمن یحتاج الی ثلاث خصال: توفیق من الله و واعظ من نفسه و قبول ممن ینصحه»؛ [3] مؤمن نیازمند سه خصلت است؛ توفیقی از خداوند متعال و واعظی از درون خویش كه پیوسته او را نصیحت كند و پذیرش نصیحت خیرخواهان..
4- «القصد الی الله بالقلوب، أبلغ من اتعاب الجوارح الی الله»؛ [4] آهنگ كردن به سوی خداوند به وسیله دل ها رساننده تر از زحمت دادن اعضا و جوارح به وسیله اعمال است.
5- «لو تكاشفتم ما تدافنتم»؛ [5] اگر عیب هر یك از شماها بر دیگری آشكار گردد، یكدیگر را دفن نخواهید كرد.
6- «من أصغی الی ناطق فقد عبده فان كان الناطق عن الله، فقد عبدالله، و ان كان الناطق ینطق عن لسان ابلیس، فقد عبد ابلیس»؛ [6] هر آن كه به سخن گوینده ای گوش فرادهد، در حقیقت او را پرستیده است. پس، اگر ناطق از خداوند سخن گوید، شنونده خدا را پرستش كرده است و چنانچه سخنان شیطانی گوید، شنونده شیطان پرست است.
7- «عز المؤمن غناه عن الناس»؛ [7] عزت و صلابت مؤمن در بی نیازی او از مردم است.
8- «من أطاع هواه أعطی عدوه منا؛ [8] آن كه از هوس های نفسانی خود پیروی كند، آرزوی دشمنش را برآورده كرده است.
[ صفحه 167]
9- «بلیة الناس علینا عظیمة؛ ان دعونا هم لم یستجیبونا و ان تركناهم لم یهتدوا بغیرنا»؛ [9] گرفتاری مردم بر ما بزرگ و گران است. زیرا اگر آنان را فراخوانیم، ما را اجابت نمی كنند و اگر رهایشان كنیم، به غیر ما هدایت نمی شوند.
10- «من وثق بالله أراه السرور، من توكل علی الله كفاه الأمور، الثقة بالله حصن لا یتحصن فیه الا مؤمن أمین، التوكل علی الله نجاة من كل سوء و حرز من كل عدو، الدین عز و العلم كنز و الصمت نور و غایة الزهد الورع، و لا هدم للدین مثل البدع، و لا أفسد للرجال من الطمع، و بالراعی تصلح الرعیة و بالدعاء تصرف البلیة، و من ركب مركب الصبر، اهتدی الی المضمار النصر، و من عاب عیب و من شتم أجیب، و من غرس أشجار التقی اجتنی ثمار المنی»؛ [10] هر آن به حق تعالی اعتماد كند، خداوند سرور و شادی را به او نشان می دهد و كسی كه بر او توكل كند، امورش را كفایت می كند، اعتماد به خداوند دژ محكمی است كه جز مؤمن امانتدار به آن پناهنده نمی شود. توكل بر خداوند نجات از هر بدی و پناه از هر گونه دشمنی است، دین مایه ی عزت است و علم گنج و خاموشی نور است و بالاترین درجه ی زهد پرهیزكاری است و چیزی مانند بدعت مایه ی خرابی دین نمی شود و چیزی برای انسان ها بدتر از طمع نیست و به وسیله ی راعی و رهبر امت اصلاح می شود و بلا به وسیله ی دعا از میان می رود و آن كه بر مركب
[ صفحه 168]
صبر سوار شد، به میدان نصرت راه پیدا می كند و هر كس عیب جویی كند، بر او عیب گرفته می شود و هر كه دشنام داد، جواب می شنود و هر كه درخت های تقوا را بكارد، به آرزوهای الهی خود دست می یابد.
2- «ایاك و مصاحبة الشریر، فانه كالسیف المسلول، یحسن منظره و یقبح آثاره؛ [2] از همنشینی با بدسیرتان بپرهیز. زیرا او به شمشیر كشیده می ماند كه منظرش نیكو و آثارش زشت است.
[ صفحه 166]
3- «المؤمن یحتاج الی ثلاث خصال: توفیق من الله و واعظ من نفسه و قبول ممن ینصحه»؛ [3] مؤمن نیازمند سه خصلت است؛ توفیقی از خداوند متعال و واعظی از درون خویش كه پیوسته او را نصیحت كند و پذیرش نصیحت خیرخواهان..
4- «القصد الی الله بالقلوب، أبلغ من اتعاب الجوارح الی الله»؛ [4] آهنگ كردن به سوی خداوند به وسیله دل ها رساننده تر از زحمت دادن اعضا و جوارح به وسیله اعمال است.
5- «لو تكاشفتم ما تدافنتم»؛ [5] اگر عیب هر یك از شماها بر دیگری آشكار گردد، یكدیگر را دفن نخواهید كرد.
6- «من أصغی الی ناطق فقد عبده فان كان الناطق عن الله، فقد عبدالله، و ان كان الناطق ینطق عن لسان ابلیس، فقد عبد ابلیس»؛ [6] هر آن كه به سخن گوینده ای گوش فرادهد، در حقیقت او را پرستیده است. پس، اگر ناطق از خداوند سخن گوید، شنونده خدا را پرستش كرده است و چنانچه سخنان شیطانی گوید، شنونده شیطان پرست است.
7- «عز المؤمن غناه عن الناس»؛ [7] عزت و صلابت مؤمن در بی نیازی او از مردم است.
8- «من أطاع هواه أعطی عدوه منا؛ [8] آن كه از هوس های نفسانی خود پیروی كند، آرزوی دشمنش را برآورده كرده است.
[ صفحه 167]
9- «بلیة الناس علینا عظیمة؛ ان دعونا هم لم یستجیبونا و ان تركناهم لم یهتدوا بغیرنا»؛ [9] گرفتاری مردم بر ما بزرگ و گران است. زیرا اگر آنان را فراخوانیم، ما را اجابت نمی كنند و اگر رهایشان كنیم، به غیر ما هدایت نمی شوند.
10- «من وثق بالله أراه السرور، من توكل علی الله كفاه الأمور، الثقة بالله حصن لا یتحصن فیه الا مؤمن أمین، التوكل علی الله نجاة من كل سوء و حرز من كل عدو، الدین عز و العلم كنز و الصمت نور و غایة الزهد الورع، و لا هدم للدین مثل البدع، و لا أفسد للرجال من الطمع، و بالراعی تصلح الرعیة و بالدعاء تصرف البلیة، و من ركب مركب الصبر، اهتدی الی المضمار النصر، و من عاب عیب و من شتم أجیب، و من غرس أشجار التقی اجتنی ثمار المنی»؛ [10] هر آن به حق تعالی اعتماد كند، خداوند سرور و شادی را به او نشان می دهد و كسی كه بر او توكل كند، امورش را كفایت می كند، اعتماد به خداوند دژ محكمی است كه جز مؤمن امانتدار به آن پناهنده نمی شود. توكل بر خداوند نجات از هر بدی و پناه از هر گونه دشمنی است، دین مایه ی عزت است و علم گنج و خاموشی نور است و بالاترین درجه ی زهد پرهیزكاری است و چیزی مانند بدعت مایه ی خرابی دین نمی شود و چیزی برای انسان ها بدتر از طمع نیست و به وسیله ی راعی و رهبر امت اصلاح می شود و بلا به وسیله ی دعا از میان می رود و آن كه بر مركب
[ صفحه 168]
صبر سوار شد، به میدان نصرت راه پیدا می كند و هر كس عیب جویی كند، بر او عیب گرفته می شود و هر كه دشنام داد، جواب می شنود و هر كه درخت های تقوا را بكارد، به آرزوهای الهی خود دست می یابد.
[1] بحار، ج 78، ص 364.
[2] بحار، ج 78، ص 137.
[3] تحف العقول، ص 457.
[4] بحار، ج 78، ص 364.
[5] بحار، ج 77، ص 385.
[6] تحف العقول، ص 456.
[7] بحار، 78، ص 365.
[8] اعيان الشيعة، ج 2، ص 36.
[9] ارشاد مفيد، ص 165.
[10] كشف الغمة، ج 3، ص 191.